Και ήταν συνεχής ο αγώνας σε όλα τα μέτωπα.
Η πιο μεγάλη μάχη ήταν η μάχη με τις σκέψεις.
Με τις σκέψεις που στηρίζονται σε στερεότυπα, σε αγκυλώσεις, σε απομεινάρια μιας κοινωνίας αποτελούμενης από απομεινάρια.
Αυτή η μάχη είχε να κάνει με παραδοχές,
με αρμόζουσες συμπεριφορές και τιμές στα κατά καιρούς θέσφατα.
Σειρά είχε η μάχη με την βλακεία.
Η βλακεία πάντα επιμένει.
Έχει πάντα αντίρρηση.
Έχει πάντα δίκιο.
Έχει αυτή την ικανότητα να επισκιάζει τα πάντα.
Να λέει πάντα την τελευταία λέξη.
Άπαξ και κερδηθεί η μάχη ενάντια στην βλακεία έρχεται η ηρεμία.
Αυτή η ηρεμία επιτεύχθηκε με την πίστη και την ανησυχία.
Με την πίστη πως είναι καλό που υπάρχει ανησυχία.
Με την ανησυχία να διατηρηθεί η πίστη και να μη χαθεί στα τεχνάσματα της βλακείας.
Κι ο αγώνας συνεχίζεται σε νέα μέτωπα.
Νέες σκέψεις αγκυλωμένες σε νέα μοτίβα.
Νέες βλακείες με την ίδια αποφασιστικότητα.
Άλλη μια ευκαιρία για ακόμα μία νίκη.